BULGARIA DESPEDIDA E PECHE

Despois dunha noite de descanso máis ben escaso, duchámonos con preguiza polo cansanzo, pero tamén porque algunha parte de nós non quere marchar; quereríamos que esas experiencias que vivimos, esa nova xente á que coñecimos non rematen coa viaxe. Non nos entendades mal, claro que queremos voltar, claro que queremos vervos e dar bicos ás persoas que queremos pero somos conscientes de que a gran parte das experiencias fortes que se viven na vida rematan sendo lembranzas. Danos peniña! Moita peniña!

Almorzamos cos nosos amigos Ioannis, Thanasis e Peter. Vivimos un resumo da viaxe, bromas e risas. Intercambiamos mails e messengers a pesar de que sabemos que poucas veces os utilizaremos. E sentimos o corazón un pouco . Damos apertas e bicos a todos os socios e socias ao pé do bus.

Pero hai algo que nos anima, algo que nos fai sentir que a viaxe non rematou aínda. Ás "Paletas e detectives" quedáballes aínda xornada e media para convivir. É certo que coñecimos e queremos a xente nova pero tamén é certo que nos coñecimos e queremos mais nós as tres.

E ese día seguiron as risas, esas risas tontas que enchen a alma, e tamén continuaron as confidencias. E a viaxe non remataba. Aínda quedaban moitas cousas por ver e moito que rir.

A pesar do cansanzo non queríamos perder nada. Montamos nun coche que nos levou a coñecer algo do resto de Bulgaria que aínda non viramos, e confirmamos que é un país perfecto para visitar.

As montañas son de un verde indecente e con bosques tupidos (como tería que ser Galicia de non ser por tanto incendio). E botamos de menos que non estiverades todos e todas aquí e que poiderades velo. E de paso traernos aos políticos a ver se aprendían algo.

O país está cheo de monumentos propagandísticos da antiga Unión Soviética: monumentos de exaltación da familia, estatuas que promoven o deporte e de enormes contrucións para alimentar o espírito nacional.

Monumento á Liberdade en Shipka.

Un dos que máis nos chamou a atención foi o monumento de Shipka. Nesta colina efectuouse a batalla máis decisiva da guerra ruso-turca (nos anos 1877 e 1878) que rematou co triunfo dos rusos. Esta victoria logrou a liberación dos búlgaros do xugo otomano. As víctimas dos dous exércitos na rexión de Sheinovo son arredor de 11000 e mais de 9000 persoas conxeladas durante ese duro inverno. Na cima da montaña erguése o monumento da liberdade que foi construído con donacións do pobo búlgaro.

A nosa baixada cara a Kazanlak situada no medio do inmenso val das rosas está plagada de mais monumentos e a o chegar a abaixo a inmensa chaira que arrecende ao olor dulzón que lle da nome so está interrumpida polos túmulos das tumbas tracias. Visitamos o Festival da Rosa e o museo da cidade adicado a importante industria da rexión.

Festival da Rosa.

Chegamos a comer a Plovdid, a segunda cidade de Bulgaria, rodeada de seis escarpadas colinas e atravesada polo río Maritza. Ten máis de 6000 anos e é máis antiga que Roma ou Atenas. Do seu intenso pasado conserva interesantes vestixios da civilización Tracia, monumentos romanos, antigas mezquitas turcas... O casco antigo é Patrimonio da Humanidade. Paseando pola cidade teríamos o primeiro marabilloso agasallo inesperado da viaxe: Asistimos a un bautizo ortodoxo. Como veredes na fotografía o neno xa non é un bebé.

Bautizo nunha igrexa ortodoxa de Plovdiv.

So a cidade de Plovdiv pagaba a viaxe. Gustounos pasear polas súas rúas cheas de casas de época modernista e racionalista pero coas cores apagadas polo paso do tempo. Ten un aire de cidade pola que nunca cansarías de pasear. A cidade sempre te acolle con esa caricia que teñen as casas sen rematar de recoller de todo, nunca sentes que molestas ou que sobras. Sempre atopas o teu sitio. Para rematar asistimos ao ensaio con vestiario (horas antes da función) dun ballet moi especial.

Ballet infantil no teatro romano de Plovdiv.

Partimos cara a Sofía a capital de Bulgaria, falando e falando no coche. Mañá nos esperaba o derradeiro día.

Na nosa habitación do hotel recompilamos lembranzas mentres facíamos as maletas e sacamos conclusións das pesquisas da nosa particular axencia de detectives. A maioria delas non son contables.

O día comezou cun almorzo rápido cun pianista español e a súa moza. Experimentamos con eles a emoción do seu primeiro concerto internacional. Sería tan bonito non perder nunca a ilusión da primeira vez...

Paseamos pola cidade as présas, porque queríamos velo todo en pouco tempo e gardamos para o mercado as derradeiras compras (entre elas os anaquiños de Bulgaria que vos levamos misturados con ovo, noz e sucre). Neste lugar agardábanos a mellor sorpresa da viaxe. Un señor achegouse a nós para axudarnos falando en principio en inglés, pero en canto lle dixemos que eramos españolas pasou a falar nun castelán algo raro. ERA UN SEFARDÍ QUE FALABA EN LADINO!!

Os xudeus que habitaron na Península Ibérica a chamaban Sefarad e despois da súa expulsión por parte dos Reis Católicos en 1492 nunca quixeron perder os seus costumes e a súa lingua, unha mistura de todas as linguas faladas daquela na península (tamén o galego) e con elementos hebreos. Moitos deles sempre pensaron voltar como demostran os tesouriños agochados entre as pedras das súas casas. Unha lección de historia e lingüística en vivo.

Sefardi falando en ladino from Axena on Vimeo.

Rematamos a mañá subidas nunha nube, e pola tarde outra nos trouxo (literalmente) ata Vigo. Lidia e mais eu durmimos a maior parte da viaxe. Cristina, sempre ávida de saber máis, enterouse no avión de que moitos turcos que vivían en Bulgaria tiveron que elexir entre trocar de nome (a forza) a un máis bulgarizado, ou exiliarse cara a Turquía, a maior parte dos que elexiron esta opción estiveron anos en campos de refuxiados. Todo esto pasou pouco antes do comezo da guerra dos Balcáns.

Tormenta entrando na ría de Vigo, a Ponte de Rande "mírase" na parte inferior da foto, xusto no perfil da á do avión.

Non, non podemos queixar de todo o que vivimos en Bulgaria: pasámolo moi ben, rímonos moitísimo, vivimos experiencias únicas e coñecimos e recoñecimos a xente impresionate. Grazas a todas esas as persoas por facelo posible! E grazas a vós por ler esta serie de posts!

QUINTO DÍA EN BULGARIA

O día comezou tarde, e menos mal, porque nos deitáramos algo tarde falando no hall do hotel. Pola mañá tivemos exhibición das danzas letonas, que non se puideran facer o día anterior polo doo das persoa que morreran no accidente.

O grupo de bailaríns procedentes de Letonia.

As danzas foron moi divertidas, porque ademais  os bailaríns sacaron a bailar a persoas do público. Tiñades que ver ao alcalde da cidade de Triavna, estaba un pouco teso bailando cunha rubia letona que lle sacaba case unha cabeza.

O alcalde bailando ao fondo con unha das bailarinas letonas.

Despois saímos cara a Velikotarnovo, a antiga capital de Bulgaria, que perdera a súa capitalidade por tan só un voto. Bonita cidade cun castelo medieval  amurallado do século XIV

O castelo.

Xusto ao subir ao castelo atopámonos cuns personaxes da literatura española: "Non son muíños eso que ve no horizonte?, amigo Sancho" que va, son Lidia e Cristina facendo unha homenaxe a súa materia.

Cristina e súa fiel escudeira.

 A zona vella moi interesante con numerosos exemplos dese pasado histórico. 

A cidade de Veliko Tarnovo coa súa catedral.

Pola noite tivemos cea de despedida de Triavna nun restaurante da vila. Non eramos as únicas persoas con cea concertada e todo o salón en pleno ergueuse para bailar xa dende o primeiro prato. Había tanta xente na sala do restaurante que tivemos que saír a bailar fora. Bailamos e bailamos a maior parte da noite. Hai probas documentais.

Cristina bailando con Thanassis.

Bailamos danzas populares búlgaras. Tamén sirtaki, a danza popular grega, porque o que pinchaba a música era dese país ao sur de Bulgaria. 

      Peter, o noso socio grenlandés, ensinándonos un colgante de oso feito con óso de foca.

CUARTO DÍA EN BULGARIA

Hoxe foi día de traballo pola mañá, intercambio de experiencias e recursos educativos.

Pola tarde xogos, pero en Bulgaria estiveron a vivir estes días loito pola morte de varias decenas de persoas nun autobús. Os xogos quedaron algo deslucidos porque os fixemos dentro do hotel. Aínda así, pasámolo ben. Ao final saímos un tempiño para probar os peóns e achegarónse a nós varios nenos... Foi o mellor da tarde.                                                                           

Pola noite cea de novo, non se pode dicir que pasamos fame neste país. Imos voltar cuns cuantos kilos de máis. Esta vez é de xeito libre e saímos cos dinamarqueses e máis cos gregos, temos que admitir que sentimos unha especial debilidade por eles.

TERCEIRO DÍA EN BULGARIA

O día comezou na sala de conferencias do hotel, onde explicamos a nosa aportación ó proxecto ATTIC, escoitamos ós demais socios e falamos sobre o futuro do proxecto.

Completamente metidas na dinámica da viaxe, enfrontámonos con espíritu lúdico ós pequenos contratempos da viaxe: Todo se convirte en excusa para a broma e creamos constantemente esas mitoloxías de viaxe intranferibles coas que esgotamos a paciencia dos amigos que se arriscan a preguntar como foi (preparádevos, je,je).

Pola tarde, os nosos anfitrións leváronnos a coñecer o traballo dunha Asociación que axuda ós discapacitados.

Visitamos os museos de Triavna: Tres fantásticos edificios en pedra e madeira nos que se exponen recreacións dos espazos domésticos tradicionais, obxectos e mobiliario do XIX e o impresionante traballo da madeira dos artesáns locais, en decenas d esculturas e no artesonado dos teitos.

O museo da cidade de Triavna, era unha antiga casa particular.

A antiga escola de Triavna.

Tamén visitamos a escola-instituto (colexio integrado) de Triavna.

Cristina e Pía no corredor da escola. O alumnado de secundaria só ten turno de tarde noite.

Velaquí a nosa entrañable guía, con Lidia:

E, para rematar o día, outra boa cea chea de risas e xogos cos nosos socios internacionais:

Cristina con Peter, socio dinamarqués, procedente de Grenlandia.

Thanasis e Ioannis, os socios gregos, cos agasallos dos dinamarqueses.

SEGUNDO DÍA EN BULGARIA

Ola! Ben ceadas e ben durmidas erguémonos esta mañá de moi bo humor para facer una excursión á espera dos socios letóns, que chegaban aínda a media tarde.
Vestidas de verán (porque aquí xa fai moita calor), montamos nu fantástico minibús moi á moda da Europa de Leste. Tras unha hora de viaxe polas frondosas montañas que rodean Triavna, chegamos ó mosteiro ortodoxo de Sokolski, onde puidemos visitar esta igrexiña do XVIII

e marabillarnos contemplando os frescos que enchen os teitos e as paredes: un espléndido resumo da historia sagrada dende a creación ata a paixón de Cristo para difundir os episodios esenciais da Biblia entre os que non sabían ler.


A monxa que coibada a igrexa (e vendía os inevitables souvenirs) explicounos que durante a dominación turca (cinco séculos, nada menos!), ós búlgaros non lles estaba permitido construir novas igrexas, só conservar as xa existentes, así que para obter o permiso esculpiron un icono en pedra, facéndoo pasar por unha reliquia moi antiga atopada nese mesmo lugar, co que gañaron o dereito de levantar un pequeno templo (ai! As astucias dos oprimidos).

Despois visitamos o Museo Etnográfico d Etara, onde puidemos coñecer distintas mostras da arquitectura tradicional búlgara e técnicas artesanais tradicionais.


Por certo, foi neste lugar onde Lidia recuperou a súa maleta.



De novo en Triavna, trala sobremesa de rigor nunha terraza, decidimos mercar o primeiro souvenir da viaxe: bragas de produción local ¿A que non adiviñades cal mercou cada unha?




Xa pola noite, Kalina (unha das socias búlgaras) invitounos a cear porque era o seu aniversario, durante a cea organizada pola asociación de Bulgaria fumos agasallados con cancións e unha pequena obra de teatro feitas polas asociadas. Foi unha gozada ver a estas mulleres moi ben preparadas e completamente desinhibidas.



Bueno, ímosvos deixando que mañá nos toca comezar a traballar!
Bicos de boas noites!

BICOS DENDE BULGARIA

Ola rapaces e rapazas! A verdade é que estamos esgotadas pero aproveitamos a calma do hotel para lembrarnos de vós. Escribimos dende Bulgaria despois de estar todo o día de viaxe. E vimos moitas cousas interesantes hoxe. Erguémonos cedo despois de durmir un par de horas, pero o madrugón tivo a súa recompensa.

O marabilloso ceo de Galicia ao mencer…

E un mar de nubes que nos trouxo nun, ás vecesviolento balanceo, ata a cidade de París, donde o noso avión fixo a escala de rigor.

Deixámosvos fotos do espectacular edificio do aeroporto do arquitecto Paul Andreu e que foi construido entre 1995 e 1999. A que semellan ser formas da natureza? Ollos de insectos, longos vermes, mundos de patas e antenas…
Baixamos do avión, vai una calor que abafa, e comezamos a sacar as capas de roupa que levamos. Impresionante! Unha calor enorme e as montañas que rodean Sofía aínda conservan algo de neve.
Ao chegar a Bulgaria o primeiro que nos chamou a atención é que entendemos máis ben pouco… Ninguna de nós fixo os deberes e aprendeu o alfabeto cirílico, para ver, polo menos, como se len as palabras en búlgaro… temos que recurrir aos escasos carteis en inglés ou ás trancripcións ao noso alfabeto. Esto nos pasa por paletas!, e mira que nós sí que sabemos da importancia de coñecer o idioma do país.

A maleta de Lidia non chega co resto e á frustación seguen unhas risas porque Murphy se presenta una vez máis como compañeiro de viaxe vital, Lidia era a única de nós que non quería facturar e  fixoo ao final por solidaridade!!!
Temos que esperar polo transporte que nos leva a Triavna, pero hai que esperar polo resto dos socios/as, xa que somos as primeiras en chegar. En nada chegaron as danesas (o único representante masculino de Dinamarca perdeu o avión porque cría que o voo era ao día seguinte) e despois os gregos. Os letóns aínda chegan mañá.
Comeza a nosa viaxe de tres horas e pico, entre montañas. Que envexa de bosques tupidos e sen marcas dos incendios. Dámonos conta da importancia ecónomica que ten o bosque e a súa explotación para os búlgaros. De camiño vemos que as cidades non creceron moito dende a época soviética e a arquitectura de edificios de bloques illados é bonita pero está moi mal conservada, o que lle da un aspecto algo nostálxico. Desa época consérvanse moitas estatuas e esculturas que exaltan o espírito nacional. Perdoade o encadre das fotos pero é que a furgoneta algo vella e moi trillada mandara aos amortiguadores de vacacións e era un pouco difícil tomar una foto decente sen parar.
Chegamos a Triavna, una pequeña vila rodeada de montañas co cu mallado. Pero a beleza do sitio compensa todo: casas de madeira, rúas empedradas, pontes medievais… Coas montañas sempre mirándoo todo, á beira.
Temos tempo de fregar os dentes e da peinar o rizo. A suculenta cea nos espera. Ensalada búlgara (moi semellante á grega) e un prato típico da rexión composto de pan fritido e xamón asado, Moi rico. O máis espectacular unha torta de pan que viña quente e que tiña que ser untada nunha mistura de especias.
Rendidas rematamos de escribir o post deitadas na cama sen nos falar moito. Estamos tan cansas que non podemos articular palabra. Boa noite! Mañá mais!

Anelamento de falcóns peregrinos.

Xa sei que esto se afasta un pouco do que viña sendo, ata agora, o espírito de Contorna, pero creo que a Natureza en todo o seu esplendor tamén é parte do noso patrimonio e tamén debemos de dar a coñecela.

O outro día os amigos de AXENA invitáronme e ver o anelamento duns polos de falcón peregrino aos que lles levaban seguindo a pista desde que os seus pais instalaran o niño alá por febreiro.

Un dos biólogos sostén un dos polos (dos mais maiores) despois de anelalo.

Para mín foi todo un acontecemento, nunca vira tan de preto uns animais como aqueles, natureza salvaxe en estado puro. Os falcóns peregrinos son os animais mais veloces do planeta e aínda que non son moi grandes, ver sobrevoar e berrar aos pais, nerviosos, porriba das nosas cabezas impoñía bastante.

Polo de falcón peregrino cuberto de plumón. A que é moi guapo?

Foron anelados polos de dous niños diferentes e entre eles se observan moi ben as diferenzas. Uns teñen o corpo cuberto de plumón e aos outros xa lles saíran as plumas (28 días). Aos falcóns peregrinos gústalles criar (non fan niño) nas pequenas repisas dos acantilados e agora tamén aproveitan para facelo nas paredes de canteiras abandoadas.

Outro membro de AXENA rapelando para coller os polo. Vedes o polo xusto debaixo del na fotografía?

Os biólogos de AXENA utilizan técnicas de rapel para baixar aos lugares onde se atopan, collen os polos e os depositan nunha mochila e ascenden de novo para anelalos. As medicións do peso, envergadura (de punta a punta das ás), medidas das poutas, etc. son realizadas e anotadas con sumo coidado. A niñada é depositada no seu lugar unha vez rematan as medicións.

Para saber mais, premede aquí visitade a páxina e animádevos a preguntar as dúbidas que teñades, estarán encantados/as de respostar. Gracias á xente AXENA pola experiencia.